Tytuł: La masacre del bosque de Katyn, Crimen sin juicio ni sentencia (Zbrodnia w Lesie Katyńskim, Zbrodnia bez procesu i wyroku)
Autor: Józef Mackiewicz
Wydawca: Ediciones Sieghels, 2016, Argentina
Rok: 2016
Opis:
240 páginas
medidas: 14,5 x 20 cm.
Ediciones Sieghels
2016, Argentina
tapa: blanda, color, plastificado,
En 1943 el Ejército alemán se encontró con un horrible descubrimiento: unas fosas comunes repletas de cadáveres de unos 15.000 oficiales y suboficiales polacos, todos ellos ejecutados por el sistema del tiro en la nuca, clásico de la policía soviética, en 1940. Como acostumbraba, para evitar las campañas difamatorias a las que constantemente se encontraba expuesto, convocó a la Cruz Roja y a una comisión internacional para que actuen de veedores y puedan comprobar la autoría soviética de la matanza. A pesar de que tanto polacos como ingleses y soviéticos conocían a sus autores, todos prefirieron culpar a los alemanes por razones políticas. Incluso terminada la contienda, en el Tribunal de Nuremberg, se siguió escuchando esta acusación a pesar de lo evidente de las pruebas. Recuerdese que las potencias aliadas habían declarado la guerra supuestamente para defender a Polonia de Alemania, a pesar de que tambien Rusia atacó a Polonia dos semanas después y no sólo no le declararon de la misma manera la guerra, sino que se aliaron a Rusia, prometiéndole -y concediéndole- infinitamente más territorios y prebendas que los que Stalin pidió a Hitler y éste le negó. Aceptar púbicamente que la Unión Soviética había actuado peor que Alemania les era imposible.
Józef Mackiewicz, reconocido escritor polaco, con el consentimiento del gobierno polaco en exilio, participó de la Comisión Internacional que estuvo presente en las primeras excavaciones de las fosas comúnes en Katyn y pudo comprobar fehacientemente lo que allí realmente había sucedido. Tras seguir investigando el hecho por 5 años, recopilando documentación, se decide en 1948 a escribir el libro que aquí presentamos, con un relato pormenorizado de la matanza de los oficiales polacos por la policía secreta soviética. Su primera edición fue destruida por el editor en Londres pero pronto el trabajo conocería numerosas ediciones en diversos idiomas. Aun así, de 1945 a 1990, mientras duró la República comunista polaca, su trabajo permaneció censurado en su propio país, ninguna publicación le fue permitida ni siquiera en ámbitos académicos o periodísticos, debido a este intento por exponer los crímenes del comunismo.
Hoy sabemos que las víctimas polacas de aquel crimen soviético fueron cerca de 22.000 ejecutados tanto en el bosque de Katyn como en las prisiones de las ciudades próximas, e incluían militares, policías y civiles integrantes de la intelectualidad polaca —profesores, artistas, investigadores e historiadores— en un solo intento de “purgar” Polonia para instaurar el comunismo tras su invasión. De todas formas, e increiblemente, aun no se pone en duda que la guerra se debió desatar contra Alemania por su reclamación de los territorios propios que le fueron quitados tras la Primer Guerra Mundial y no a Rusia por este atropello contra el pueblo polaco.
ÍNDICE
I.- El traidor ataque de la Unión Soviética 7
II.- Falsas promesas 15
III.- Quince mil prisioneros desaparecidos 25
IV.- Inquietud en Polonia 43
V.- Confirmación de una horrible sospecha 49
VI.- Junio de 1941 59
VII.- Vanas investigaciones 71
VIII.- Terrible emisión radiofónica alemana 93
IX.- Se rechazan las investigaciones de la Cruz Roja 101
X.- La voz de los muertos 113
XI.- Una comisión internacional de expertos 117
XII.- La tercera pregunta 127
XIII.- Mi descubrimiento en Katyn 141
XIV.- ¿Un nuevo delito? 169
XV.- La historia que el tribunal no ha oído 177
XVI.- ¿Dónde fueron asesinados los restantes prisioneros? 199
XVII.- Los embustes del comunicado soviético 205
El traidor ataque de la Unión Soviética
El primero de septiembre de 1939, Hitler desencadenó la segunda guerra mundial con un ataque concentrado de sus ejércitos contra Polonia. Dos semanas después, este país aún se batía intentando detener las tropas de Alemania, cuya potencia bélica todavía no había sido exactamente valorada. En el ínterin, los aliados occidentales, fortificados tras la «Línea Maginot», se limitaban a formular una declaración de guerra y a arrojar octavillas sobre Alemania. La experiencia demostró que Polonia jamás habría tenido la posibilidad de hacer frente al tremendo ímpetu de las fuerzas germanas. Sin embargo, Polonia lo afrontó heroicamente, a pesar de que sus medios iban escaseando cada vez más.
Era la noche del 16 de septiembre.. Moscú, aún siendo una de las mayores capitales europeas, no tiene la vida nocturna de las otras grandes ciudades: sus noches son tristes y monótonas. Aquella noche Moscú dormía; pero desde que los bolcheviques habían alcanzado el poder, su sueño era intranquilo. Incluso en el más profundo sueño, los oídos se mantenían alerta al menor ruido, a los pasos de los agentes de la seguridad pública, que solían merodear a aquellas intempestivas horas. Como de costumbre, continuaban encendidas las luces de las oficinas de la NKVD y de numerosas prisiones, mientras el resto de la ciudad se hallaba sumida en la obscuridad más profunda. Pero no todo era quietud: una actividad inusitada se estaba llevando a cabo en las dependencias y oficinas de la NKVD (Comisaría del Pueblo para Asuntos Exteriores). En su domicilio, el embajador polaco Grzybowski, inclinado sobre la radio, intentaba captar las noticias del frente. De repente sonó el timbre del teléfono.
¿Diga?
La Comisaría del Pueblo para Asuntos Exteriores requiere la presencia de Vuecencia a las tres de la madrugada.
Grzybowski consultó su reloj. Eran las dos y cuarto. Cuando llegó a la NKVD, fue recibido por el sustituto del Comisario de Asuntos Exteriores, Potemkin, el cual, de pie y sin invitarle a tomar asiento, le leyó una nota. Las primeras palabras impresionaron profundamente al Embajador. La estancia entera, con sus enormes arañas, giraba ante los ojos de Grzybowski. Pero supo sobreponerse a su debilidad y, rígido, aunque pálido, escuchó hasta el final el texto que le era leído. Era demasiado intensa su excitación para seguirlo palabra por palabra; pero entendió perfectamente su significado: se había pronunciado la sentencia de muerte contra su patria. Minutos más tarde, Radio Moscú transmitía la noticia de que, de acuerdo con Hitler, la Unión Soviética había decidido desmembrar Polonia y destruir su soberanía y su independencia. Molotov, en la nota que él mismo había firmado, declaraba:
« …. El Estado Polaco ha dejado de existir. El ejército rojo ha recibido la orden de cruzar la frontera para extender fraternalmente la mano a las gentes de la Rusia Blanca occidental y de la Ucrania occidental”
Se refería con estas palabras a la zona oriental de Polonia.
En realidad, la mano fraternal se extendía a… Hitler. Todo esto había sido planeado con von Ribbentrop en agosto. Esta es la razón por la cual la línea que divide el territorio polaco entre Moscú y Berlín ha pasado a la historia con el nombre de «Línea Ribbentrop Molotov».
Pero en aquella noche fatal, cuando las manecillas del reloj señalaban las tres y media, todas estas cosas eran aún desconocidas en el mundo. Y también lo eran para el Embajador polaco. Tras la lectura de aquel texto en la Comisaría del Pueblo para Asuntos Exteriores, y en el breve silencio que siguió un silencio turbado tan sólo por la fatigosa respiración de aquellos hombres , lo único que Grzybowski comprendió claramente fue que la Unión Soviética apuñalaba traidoramente a su patria, cuando ésta se encontraba extenuada por la lucha contra Hitler. Una extraña sequedad de boca le impedía hablar. Finalmente logró decir:
¡Protesto y me niego a recibir esta nota!
Sólo cuando se halló de vuelta en su gabinete recuperó la calma. Sentóse y redactó inmediatamente una enérgica nota de protesta.
Pero antes de que los primeros resplandores del alba hicieran visible la silueta del Kremlin, a las 4. 20 de la madrugada (a la misma hora en que el ejército de Hitler había atravesado la frontera occidental de Polonia, diecisiete días antes) las tropas rojas cruzaban la frontera oriental. De este modo, las orugas de numerosas divisiones de carros de combate, los cascos de las caballerías, las ruedas de las columnas motorizadas y las botas de la infantería pasaron por encima de todos los tratados, violando todas las obligaciones de la Unión Soviética para con el Estado Polaco.
En su avance, las tropas soviéticas hacían circular el rumor de que acudían en socorro de Polonia en su lucha contra Alemania. En varios lugares donde quedó interrumpido el contacto con las autoridades centrales, las guarniciones polacas fueron engañadas y desorientadas por completo. Sin embargo, en la mayoría de los casos, las unidades polacas opusieron una obstinada resistencia ante la opresiva preponderancia de las tropas soviéticas. Pero fuera cual fuera la actitud de las tropas polacas ante el avance del ejército rojo, una misma suerte esperaba a todos los oficiales y graduados que no habían caído en acto de servicio: el cautiverio.
Los primeros hombres que cayeron prisioneros fueron los miembros del Cuerpo Polaco de Defensa de la Frontera (K. O. P.). Soldados y oficiales, al ser apresados eran deportados inmediatamente a Rusia o fusilados. Algunos de los que lograron sobrevivir, y que después consiguieron escapar de las prisiones y reincorporarse al ejército polaco en el extranjero, hicieron detalladas declaraciones, que, reunidas y catalogadas más tarde, forman hoy voluminosos archivos que se conservan en lugar seguro fuera de la Polonia dominada por los rusos. Merecen ser trasladados aquí algunos extractos de este importante archivo.
Un miembro del Cuerpo de la Defensa de la Frontera (núm. de catálogo 5.573) declara:
«Tras haber sido hechos prisioneros, nos obligaron a correr unas dos millas con las manos levantadas sobre la cabeza. Luego fuimos desnudados completamente y cacheados, confiscándosenos cuanto de algún valor se halló en nuestro poder.
»Después del registro nos hicieron formar una columna de a cuatro, y cuando hubieron tomado nota de nuestros nombres, tuvimos que recorrer veinte millas sin descansar un instante y sin beber una gota de agua. El trato era brutal, el lenguaje empleado al hablar con nosotros, grosero, y si alguno, extenuado, se rezagaba, era golpeado con las culatas de los fusiles o atravesado con las bayonetas cuando caía. Yo presencié cuatro casos de éstos. Recuerdo perfectamente al capitán Krzemienski, de Varsovia, que fue repetidamente herido con los machetes, y luego, mientras yacía en tierra, un soldado le alojó dos balas de su pistola en la cabeza».
La menor resistencia, ya proviniera de la unidad armada como de la población civil, era castigada del modo más despiadado. En Grodno, 130 cadetes y aspirantes, que opusieron resistencia, fueron vilmente asesinados. Uno de ellos fue atado a un carro blindado y arrastrada su cabeza por las calles. Cerca de Grodno, en Sopockinie, los rusos asesinaron al comandante del Tercer Distrito, general Wilczynski, con todos sus oficiales.
En las proximidades de Augustow los rojos dieron muerte a veinte agentes de policía.
Especialmente fueron numerosos los actos de terrorismo y destrucciones llevados a cabo en los alrededores de las ciudades de Wolkowysk, Swislocz, Oszmiana y Molocecno.
Se desarrollaron sangrientos combates en la comarca de Orany y en el distrito de Polesie; durante uno de ellos, murieron 150 oficiales y algunos de los 120 que cayeron prisioneros fueron ejecutados acto seguido, mientras otros eran deportados a Rusia, a pesar de las promesas de libertad que se les había hecho.
En los alrededores de Kovel la lucha fue encarnizada. Había caído Brzesc Litewski en poder de los alemanes, a excepción de la ciudadela, que fue bombardeada simultáneamente por las artillerías nazi y soviética.
Durante el desarme de los oficiales polacos en Chodorow, Tarnopol, Nowogrodek, Sarny, Kosow, Zloczow y Rohatyn, desarrolláronse horribles episodios. En Rohatyn sucedió lo siguiente:
«Alrededor de las cuatro de la tarde entraron las tropas soviéticas en la ciudad causando estragos e infligiendo las más crueles torturas a sus habitantes. No sólo fueron torturados los miembros de las fuerzas polacas y de la policía, sino también numerosos burgueses, incluidos mujeres y niños. Los soldados, desarmados, fueron concentrados en un prado con la orden de tenderse en el suelo. Cuando se hubieron reunido unos 800 hombres, los rusos asentaron sus ametralladoras de modo que sus líneas de tiro cubrieran por completo la concentración de prisioneros, y cada vez que una cabeza sobresalía, era dirigida sobre los infelices una mortífera ráfaga. Durante toda la noche permanecieron los prisioneros en aquella situación y al día siguiente fueron conducidos a Stanislawow y desde allí deportados a Rusia».
El comandante soviético del llamado «Frente Ucraniano» que se extendía hacia el sureste de Polonia, era el mariscal Timoshenko, cuyo nombre hízose más tarde famoso como una de las principales figuras de la campaña ruso germana. El fue quien hizo una llamada a los oficiales polacos en 1939 después que el ejército rojo cruzase la frontera de Polonia. He aquí el texto:
«¡Soldados! En los últimos días el ejército polaco ha sido definitivamente aniquilado. Más de seis mil soldados de las ciudades de Tanopol, Halioz, Rowno y Dubno se han pasado voluntariamente a nuestras filas. ¿Qué os resta hacer, soldados? ¿Por qué arriesgar vuestras vidas? Toda resistencia es ya inútil. Vuestros oficiales os conducen a una muerte absurda. ¡Son vuestros enemigos y sólo desean vuestra muerte! Ellos fueron quienes fusilaron a los delegados que nos enviásteis para tratar de la rendición. No les obedezcáis.
»¡Soldados, acabad con vuestros oficiales y con vuestros generales! ¡Expulsadles de vuestro país! Si os unís a nosotros, al ejército rojo, nada habréis de temer y hallaréis buen trato y estima.
»Recordad que tarde o temprano el ejército rojo liberará a la nación polaca de esta guerra desgraciada, y todos vosotros tendréis oportunidad de empezar una nueva vida. ¡Creednos, el ejército rojo es vuestro único amigo!»
Firmado:
S. Timoshenko
Comandante en Jefe del Frente Ucraniano.
Este manifiesto, que además de ser completamente falso contenía la gran mentira del pretendido asesinato de la imaginaria delegación polaca por parte de los oficiales polacos, no tuvo la menor repercusión entre las tropas, que se mantuvieron fielmente subordinadas hasta el último momento. Pero el ejército polaco, acosado por dos fuegos, pronto dejaría de existir.
¿Cuál es el número de oficiales y soldados polacos que cayeron en manos de los bolcheviques?
Para responder a esta pregunta debemos considerar la mentalidad soviética y sus métodos. El bolchevismo tiene su propio código de moral y su particular concepción de la justicia. Sus principios no son los aceptados en el resto del mundo, y su justicia no nace de la objetiva valoración de las acciones del individuo, sino del estudio subjetivo de las mismas en relación con las finalidades del partido, representado por el estado de la Unión Soviética, el cual justifica cualquier medio empleado para conseguirlas. La elección del método se basa por consiguiente en la mayor o menor utilidad que dicho método pueda reportar a la consecución de determinados objetivos: los métodos empleados por el bolchevismo son despiadados en toda la extensión de la palabra.
Nos hemos permitido esta divagación para facilitar la comprensión de las causas que motivaron la actitud soviética durante aquel trágico mes de combate. A excepción de las violencias y ultrajes cometidos por los rusos, el resto de la traidora conducta seguida por ellos, es, a nuestro juicio, absolutamente inexplicable.
Prescindiendo de la excusa inicial que pretendía que el ejército rojo había llegado para socorrer a Polonia en su lucha contra la invasión alemana, la traición consistía en falsas promesas proclamadas a los cuatro vientos y difundidas entre el ejército polaco, mientras los rusos llevaban a cabo actos de vandalismo en las localidades empeñadas aún en una desesperada defensa. Dichas promesas llegaron a garantizar a los soldados y oficiales que, una vez entregadas las armas, serían libres de elegir entre regresar tranquilamente a sus hogares o atravesar la frontera rumana o la húngara para ir a engrosar las filas del ejército polaco, que se estaba reorganizando en el extranjero con el objeto de proseguir la lucha contra los alemanes.
Los motivos de aquella oscura maniobra son hoy bastante evidentes. Fue una medida tomada para evitar que los elementos considerados por los bolcheviques como «enemigos de categoría» se dispersaran libremente por el país y pudieran llegar a constituir en el futuro el alma de un movimiento clandestino de resistencia. En otras palabras, el objetivo era descubrir a los «enemigos de categoría», agruparlos y eliminarlos según los principios y métodos de la doctrina bolchevique.
Esta maniobra, que alcanzó generalmente felices resultados, fue iniciada simultáneamente en diferentes puntos del territorio ocupado. En el distrito de Lwow esta medida fue llevada a cabo en gran escala.
Ante aquellas atrocidades e injusticias, hasta la Naturaleza trataba de ocultar su faz. El tiempo sufrió un brusco cambio: nublóse el cielo y ráfagas de viento empezaron a desnudar las ramas de los árboles, del mismo modo que la guerra arrebataba a los hombres del seno de sus familias y de la vida misma. La lluvia comenzó a importunar a vencedores y vencidos. El 12 de septiembre los alemanes llegaron a Lwow. A pesar de estar tenazmente sitiada, la ciudad resistía. Resistía con los soldados hundidos en el barro hasta la rodilla; la lluvia persistente se mezclaba con la sangre de aquellos que habían caído defendiendo a la patria.
La defensa de Lwow fue dirigida por el general Langner.
Tłumaczenie
W 1943 r. armia niemiecka natrafiła na przerażające odkrycie: masowe groby wypełnione trupami około 15 000 polskich oficerów i podoficerów, wszyscy postrzeleni w szyję, klasycznie przez sowiecką policję, w 1940 r. Jak zwykle, aby aby uniknąć zniesławiających kampanii, na które był stale narażony, wezwał Czerwony Krzyż i międzynarodową komisję, aby wystąpiły w charakterze obserwatorów i zweryfikowały sowieckie autorstwo masakry. Mimo że zarówno Polacy, jak i Brytyjczycy i Sowieci znali swoich autorów, wszyscy woleli obwiniać Niemców z powodów politycznych. Nawet po konkursie, w Trybunale Norymberskim, oskarżenie to nadal było rozpatrywane, pomimo ewidentnych dowodów. Przypomnijmy, że mocarstwa sprzymierzone wypowiedziały wojnę rzekomo w obronie Polski przed Niemcami, mimo że dwa tygodnie później Rosja również zaatakowała Polskę i nie tylko nie wypowiedziały wojny w ten sam sposób, ale sprzymierzyły się z Rosją, obiecując i przyznając mu – nieskończenie więcej terytoriów i przywilejów niż te, o które prosił Stalin, a Hitler mu odmówił. Publiczne przyznanie, że Związek Radziecki zrobił gorzej niż Niemcy, było dla nich niemożliwe.
Znany polski pisarz Józef Mackiewicz, za zgodą polskiego rządu na uchodźstwie, uczestniczył w pracach Międzynarodowej Komisji, która była obecna przy pierwszych wykopaliskach masowych grobów w Katyniu i była w stanie rzetelnie zweryfikować, co tam się naprawdę wydarzyło. Po 5 latach prowadzenia śledztwa w tej sprawie, kompletowaniu dokumentacji, zdecydował się w 1948 roku napisać książkę, którą tu prezentujemy, ze szczegółowym opisem zabójstwa polskich oficerów przez sowiecką bezpiekę. Jego pierwsze wydanie zostało zniszczone przez wydawcę w Londynie, ale wkrótce dzieło doczekało się licznych wydań w różnych językach. Mimo to, od 1945 do 1990 roku, kiedy trwała PRL, jego twórczość pozostawała cenzurowana we własnym kraju,
Dziś wiemy, że polskich ofiar tej sowieckiej zbrodni rozstrzelano blisko 22 tysiące zarówno w Lesie Katyńskim, jak i w więzieniach pobliskich miast, wśród nich byli wojskowi, policjanci i cywilni przedstawiciele polskiej inteligencji — nauczyciele, artyści, badacze i historyków — w jednej próbie „oczyszczenia” Polski z komunizmu po jej inwazji. W każdym razie i niewiarygodne, wciąż nie ma wątpliwości, że wojna powinna była zostać rozpętana przeciwko Niemcom za ich roszczenia do własnych terytoriów, które zostały im odebrane po I wojnie światowej, a nie przeciwko Rosji za tę zniewagę wobec narodu polskiego.
INDEKS
I.- Zdradziecki atak Związku Sowieckiego 7
II.- Fałszywe obietnice 15
III.- Piętnaście tysięcy zaginionych jeńców 25
IV.- Niepokój w Polsce 43
V.- Potwierdzenie straszliwego podejrzenia 49
VI.- czerwiec 1941 59
VII.- Próżne śledztwa 71
VIII.- Straszne Niemiecka audycja radiowa 93
IX.- Dochodzenie Czerwonego Krzyża zostaje odrzucone 101
X.- Głos umarłych 113
XI.- Międzynarodowa komisja ekspertów 117
XII.- Trzecie pytanie 127
XIII.- Moje odkrycie w Katyniu 141
XIV.- Nowa zbrodnia? 169
XV.- Historia, której sąd nie wysłuchał 177
XVI.- Gdzie zamordowano pozostałych więźniów? 199
XVII.- Kłamstwa sowieckiego komunikatu 205
Zdradziecki atak Związku Radzieckiego
1 września 1939 r. Hitler rozpoczął II wojnę światową skoncentrowanym atakiem swoich armii na Polskę. Dwa tygodnie później kraj ten nadal walczył, próbując powstrzymać wojska Niemiec, których potęga wojenna nie została jeszcze dokładnie oszacowana. Tymczasem zachodni alianci, ufortyfikowani za „Linią Maginota”, jedynie wypowiadali wojnę i zrzucali ulotki na Niemcy. Doświadczenie pokazało, że Polska nigdy nie byłaby w stanie sprostać ogromnemu rozmachowi sił niemieckich. Polska jednak stawiła temu czoła bohatersko, mimo że jej środki finansowe stawały się coraz bardziej skąpe.
Była noc 16 września. Moskwa, mimo że jest jedną z największych europejskich stolic, nie ma życia nocnego innych dużych miast: jej noce są smutne i monotonne. Tej nocy Moskwa spała; ale odkąd bolszewicy doszli do władzy, jego sen był niespokojny. Nawet w najgłębszym śnie uszy były wyczulone na najdrobniejszy hałas, na kroki agentów bezpieczeństwa publicznego, którzy kręcili się w tych bezbożnych godzinach. Jak zwykle światła w biurach NKWD iw licznych więzieniach wciąż się paliły, podczas gdy reszta miasta pogrążona była w ciemnościach. Ale nie było spokojnie: w filiach i biurach NKWD miała miejsce niezwykła aktywność. W domu polski ambasador Grzybowski pochylony nad radiem próbował złapać wiadomości z frontu. Nagle zadzwonił dzwonek telefonu.
mowić?
Ludowy Komisariat Spraw Zagranicznych wymaga obecności Waszej Ekscelencji o trzeciej nad ranem.
Grzybowski spojrzał na zegarek. Był kwadrans po drugiej. Kiedy przybył do NKWD, powitał go zastępca komisarza spraw zagranicznych Potiomkin, który wstając i nie zapraszając go do siedzenia, odczytał mu notatkę. Pierwsze słowa zrobiły na ambasadorze głębokie wrażenie. Cała sala z ogromnymi żyrandolami wirowała przed oczami Grzybowskiego. Ale wiedział, jak przezwyciężyć swoją słabość i zesztywniały, choć blady, wysłuchał końca czytanego mu tekstu. Jej podniecenie było zbyt intensywne, by podążać za nim słowo w słowo; ale doskonale rozumiał jego znaczenie: na jego ojczyźnie wydano wyrok śmierci. Kilka minut później Radio Moskwa nadało wiadomość, że w porozumieniu z Hitlerem Związek Sowiecki zdecydował się rozczłonkować Polskę i zniszczyć jej suwerenność i niepodległość. Mołotow,
« …. Państwo Polskie przestało istnieć. Armia Czerwona otrzymała rozkaz przekroczenia granicy, aby po bratersku wyjść naprzeciw ludności Zachodniej Białej Rusi i Zachodniej Ukrainy”. Tymi słowami
miał na myśli wschodnią część Polski.
Właściwie braterska ręka została wyciągnięta do… Hitlera. Wszystko to zostało zaplanowane z von Ribbentropem w sierpniu. Z tego powodu linia dzieląca terytorium Polski między Moskwą a Berlinem przeszła do historii jako „Linia Ribbentropa Mołotowa”.
Ale tej fatalnej nocy, kiedy wskazówki zegara wskazywały wpół do trzeciej, wszystkie te rzeczy były jeszcze nieznane światu. I były też dla ambasadora RP. Po przeczytaniu tego tekstu w Ludowym Komisariacie Spraw Zagranicznych iw krótkiej ciszy, która nastąpiła — ciszy przerywanej tylko ciężkim oddechem tych ludzi — Grzybowski zrozumiał tylko, że Związek Sowiecki zdradziecko dźga jego ojczyznę, kiedy był wyczerpany walką z Hitlerem. Dziwna suchość w ustach uniemożliwiła mu mówienie. W końcu udało mu się powiedzieć:
Protestuję i odmawiam przyjęcia tego listu!
Dopiero gdy znalazł się z powrotem w swoim gabinecie, odzyskał panowanie nad sobą. Usiadł i natychmiast napisał mocny protest.
Ale zanim pierwszy blask świtu ukazał zarys Kremla, o 4.20 nad ranem (w tym samym czasie, kiedy armia hitlerowska siedemnaście dni wcześniej przekroczyła zachodnią granicę Polski) wojska czerwone przekroczyły wschodnią granicę. W ten sposób gąsienice licznych dywizji czołgów, hełmy kawalerii, koła zmotoryzowanych kolumn i buty piechoty ominęły wszelkie traktaty, naruszając wszelkie zobowiązania Związku Sowieckiego wobec państwa polskiego.
W swoim natarciu wojska radzieckie rozpowszechniały pogłoskę, że przybyły z pomocą Polsce w walce z Niemcami. W kilku miejscach, gdzie kontakt z władzami centralnymi został zerwany, garnizony polskie były całkowicie zdezorientowane i zdezorientowane. Jednak w większości przypadków jednostki polskie stawiały uparty opór w obliczu opresyjnej przewagi wojsk radzieckich. Niezależnie jednak od postawy wojsk polskich przed natarciem Armii Czerwonej wszystkich oficerów i absolwentów, którzy nie polegli w służbie, czekał ten sam los: niewola.
Pierwszymi wziętymi do niewoli mężczyznami byli członkowie Korpusu Obrony Pogranicza (KOP). Pojmani żołnierze i oficerowie byli natychmiast deportowani do Rosji lub rozstrzeliwani. Niektórzy z tych, którym udało się przeżyć, a którym później udało się uciec z więzienia i wrócić do Wojska Polskiego za granicą, złożyli szczegółowe zeznania, które później zebrane i skatalogowane tworzą dziś obszerne akta, przechowywane w bezpiecznym miejscu poza granicami Polski. Rosjanie. Niektóre fragmenty tego ważnego archiwum zasługują na przeniesienie tutaj.
Członek KOP (nr kat. 5573) stwierdza:
„Po wzięciu do niewoli kazano nam biegać przez około dwie mile z rękami uniesionymi nad głowami. Następnie rozebrano nas doszczętnie i przeszukano, konfiskując wszystko, co miało jakąkolwiek wartość, co się w naszym posiadaniu znalazło.
„Po rewizji ustawili nas w czteroosobową kolumnę, a kiedy spisali nasze nazwiska, musieliśmy przejść dwadzieścia mil bez odpoczynku ani kropli wody. Traktowanie było brutalne, język, jakim się do nas mówili, był niegrzeczny, a jeśli ktoś był wyczerpany, zostawał w tyle, to podczas upadku uderzano go kolbami karabinów lub przebijano bagnetami. Byłem świadkiem czterech takich przypadków. Żywo pamiętam kapitana Krzemieńskiego z Warszawy, który był wielokrotnie raniony maczetami, a potem, gdy leżał na ziemi, żołnierz wpakował mu w głowę dwie kule z pistoletu”.
Najmniejszy opór, czy to ze strony oddziału zbrojnego, czy też ludności cywilnej, był karany w najbardziej bezwzględny sposób. W Grodnie bestialsko zamordowano 130 podchorążych i aspirantów, którzy stawiali opór. Jednego z nich przywiązano do samochodu pancernego i ciągnięto z głową po ulicach. Pod Grodnem, w Sopockiniach, Rosjanie dokonali zamachu na dowódcę Okręgu III, gen. Wilczyńskiego, wraz ze wszystkimi jego oficerami.
W okolicach Augustowa Czerwoni zabili dwudziestu policjantów.
Szczególnie liczne akty terroru i zniszczenia dokonane w okolicach miast Wołkowysk, Świsłocz, Oszmiana i Molocecno.
Krwawe walki toczyły się na Oranach i Polesiu; podczas jednego z nich zginęło 150 oficerów, a część ze 120 wziętych do niewoli rozstrzelano natychmiast, a innych deportowano do Rosji, mimo składanych im obietnic wolności.
W okolicach Kowla toczyły się zaciekłe walki. Brześć Litewski padł ofiarą Niemców, z wyjątkiem cytadeli, która była jednocześnie bombardowana przez artylerię nazistowską i sowiecką.
Podczas rozbrajania polskich oficerów w Chodorowie, Tarnopolu, Nowogródku, Sarnach, Kosowie, Złoczowie i Rohatynie miały miejsce straszne epizody. W Rohatynie wydarzyło się:
„Około czwartej po południu do miasta wkroczyły wojska sowieckie, siejąc spustoszenie i zadając najokrutniejsze tortury jego mieszkańcom. Torturowano nie tylko członków wojska polskiego i policji, ale także licznych mieszczan, w tym kobiety i dzieci. Nieuzbrojonych żołnierzy zebrano na łące z rozkazem położenia się na ziemi. Kiedy zebrało się około 800 ludzi, Rosjanie ustawili karabiny maszynowe tak, że ich linie ognia całkowicie obejmowały koncentrację więźniów, a za każdym razem, gdy wystawała głowa, kierowano śmiertelną serię na nieszczęśników. Przez całą noc więźniowie przebywali w takim stanie, a następnego dnia zostali przewiezieni do Stanisławowa, a stamtąd wywiezieni do Rosji”.
Sowieckim dowódcą tzw. „Frontu Ukraińskiego” rozciągającego się na południowo-wschodnią Polskę był marszałek Tymoszenko, którego nazwisko zasłynęło później jako jedna z czołowych postaci kampanii niemiecko-rosyjskiej. To on zatelefonował do polskich oficerów w 1939 r. po przekroczeniu przez Armię Czerwoną granicy do Polski. Oto tekst:
“Żołnierski! W ostatnich dniach armia polska została definitywnie unicestwiona. W nasze szeregi dobrowolnie wstąpiło ponad sześć tysięcy żołnierzy z miast Tanopol, Halioz, Równo i Dubno. Co pozostaje wam do zrobienia, żołnierze? Po co ryzykować życiem? Wszelki opór jest teraz bezużyteczny. Twoi oficerowie prowadzą cię do absurdalnej śmierci. Są twoimi wrogami i chcą tylko twojej śmierci! To oni zastrzelili delegatów, których do nas wysłałeś, aby próbowali doprowadzić do kapitulacji. Nie bądź im posłuszny.
„Żołnierze, zniszczcie swoich oficerów i generałów! Wypędź ich z kraju! Jeśli dołączysz do nas, Armii Czerwonej, nie będziesz miał się czego obawiać i znajdziesz dobre traktowanie i szacunek.
„Pamiętajcie, że prędzej czy później Armia Czerwona uwolni naród polski od tej niefortunnej wojny i wszyscy będziecie mieli szansę rozpocząć nowe życie. Uwierzcie nam, Armia Czerwona to wasz jedyny przyjaciel!”
Podpisano:
S. Tymoszenko
Naczelny Dowódca Frontu Ukraińskiego.
Manifest ten, który oprócz tego, że był całkowicie fałszywy, zawierał wielkie kłamstwo o rzekomym zamachu na wyimaginowaną polską delegację przez polskich oficerów, nie odbił się najmniejszym echem wśród żołnierzy, którzy wiernie podporządkowali się do ostatniej chwili. Ale armia polska, nękana dwoma pożarami, miała wkrótce przestać istnieć.
Ile polskich oficerów i żołnierzy wpadło w ręce bolszewików?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy wziąć pod uwagę sowiecką mentalność i jej metody. Bolszewizm ma swój własny kodeks moralny i swoją szczególną koncepcję sprawiedliwości. Jego zasady nie są akceptowane w innych częściach świata, a jego sprawiedliwość nie rodzi się z obiektywnej oceny działań jednostki, ale z subiektywnego badania ich w odniesieniu do celów partii, reprezentowanych przez państwo Związku Radzieckiego. , co usprawiedliwia wszelkie środki użyte do ich osiągnięcia. Wybór metody opiera się zatem na większej lub mniejszej użyteczności, jaką dana metoda może przynieść do osiągnięcia określonych celów: metody stosowane przez bolszewizm są bezwzględne w każdym tego słowa znaczeniu.
Pozwoliliśmy sobie na tę dygresję, aby ułatwić zrozumienie przyczyn, które kierowały postawą Sowietów w tym tragicznym miesiącu walk. Z wyjątkiem aktów przemocy i zniewag popełnionych przez Rosjan, reszta zdradzieckiego postępowania przez nich jest, naszym zdaniem, całkowicie niewytłumaczalna.
Niezależnie od początkowej wymówki, że Armia Czerwona przybyła z pomocą Polsce w walce z najazdem niemieckim, zdrada polegała na fałszywych obietnicach głoszonych na cztery wiatry i rozpowszechnianych wśród Wojska Polskiego, podczas gdy Rosjanie dokonywali aktów wandalizmu w miastach nadal desperacko się bronił. Obietnice te sięgały tak daleko, że gwarantowały żołnierzom i oficerom, że po złożeniu broni będą mogli wybrać między spokojnym powrotem do domów a przekroczeniem granicy rumuńskiej lub węgierskiej i wstąpieniem w szeregi armii polskiej, która reorganizował się za granicą w celu kontynuowania walki z Niemcami.
Przyczyny tego niejasnego manewru są dziś dość oczywiste. Był to zabieg mający na celu zapobieżenie swobodnemu rozprzestrzenianiu się po kraju elementów uznawanych przez bolszewików za „wrogów klasowych”, które w przyszłości stanowiły duszę podziemnego ruchu oporu. Innymi słowy, celem było odkrycie „kategorii wrogów”, pogrupowanie ich i wyeliminowanie zgodnie z zasadami i metodami doktryny bolszewickiej.
Manewr ten, który na ogół przynosił pomyślne rezultaty, rozpoczęto jednocześnie w różnych punktach okupowanego terytorium. W okręgu lwowskim akcja ta była prowadzona na szeroką skalę.
W obliczu tych okrucieństw i niesprawiedliwości nawet Natura próbowała ukryć twarz. Pogoda uległa nagłej zmianie: niebo zachmurzyło się, a podmuchy wiatru zaczęły obnażać gałęzie drzew, tak jak wojna wyrywała ludzi z rodzin i samego życia. Zwycięzcom i przegranym zaczął przeszkadzać deszcz. 12 września Niemcy dotarli do Lwowa. Mimo zaciekłego oblężenia miasto stawiało opór. Wytrzymał z żołnierzami po kolana w błocie; uporczywy deszcz zmieszał się z krwią poległych w obronie ojczyzny.
Obroną Lwowa kierował gen. Langner.