Tytuł: Metamorfozele ficțiunii. Eseuri și cronici (Metamorfozy fikcji. Eseje i kroniki)
Autor: Rodica Grigore
Wydawca: Colecţia Lecturi critice
Rok: 2024
Opis:
Podzielony na dwie części, ten tom gromadzi eseje i recenzje poświęcone książkom, które przeczytałem i przeczytałem ponownie w ostatnich latach. Pierwsza część, zatytułowana Historia i opowieści osobiste , koncentruje się głównie na sposobie, w jaki wielka historia zawsze wpływa na istnienie ludzi i zmusza ich do podejmowania trudnych wyborów lub przyjmowania postaw, o których mogliby nawet nie pomyśleć; ale w równym stopniu analizuje znaczenie osobistych historii niektórych bohaterów, którzy często mogą zaoferować nową perspektywę na nasze własne istnienie. Pisarze, na których skupiłem się na tych stronach, to między innymi Józef Mackiewicz, Khaled Hosseini, Goran Vojnović, Javier Cercas lub Guzel Iahina. Druga część książki, Rzeczywistość fikcji , koncentruje się głównie na zawsze złożonych relacjach nawiązywanych między czytelnikiem, autorem i tekstem, aktualizowanych poprzez każdy nowy akt czytania. Opowiadanie, narracja, retelling lub rekontekstualizacja, przez autorów z różnych epok i przestrzeni kulturowych, pewnych ustalonych tematów i motywów nabierają, gdy są oglądane w ten sposób, głębokich i, nieraz, niespodziewanych znaczeń, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę twórczość Nikołaja Leskowa, JM Coetzeego, Rui Zinka, Akiry Mizubayashiego czy Mai Lunde, by wymienić tylko te nazwiska. A fikcja metamorfozuje, raz po raz, by mówić do nas na swój własny sposób – ale w sposób zrozumiały dla każdego – o wiecznej prawdzie literatury.
W pewnym momencie, w niepokojącej powieści Policja pamięci japońskiej pisarki Yōko Ogawy, jedna z postaci zastanawia się „czy historia przetrwa po moim zniknięciu”, otrzymując zapewnienie, że tak jak w dobrych starych czasach, gdy między ludźmi zawsze istniała jakaś historia, „każde napisane przez ciebie słowo będzie istniało jako wspomnienie, więc nie zniknie”, na zawsze zachowując ślady przejścia pisarza przez świat. Dowód na konieczność i zbawczą potrzebę pisania i (ponownego) czytania, ponownego ustanawiania świata za pomocą słów, z każdą nową książką – lub lekturą. Ponieważ, jak powiedziała ta sama Yōko Ogawa, „Nikt nie może wymazać historii…”
Rodica Gregory